Jezus był kuszony przez Szatana, aniołowie zaś usługiwali Mu
Mk 1, 12-15
„Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. A przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli.
Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”
Komentarz
Powszechnie wierzono, że demony mają szczególne upodobanie do takich miejsc jak łaźnie, cmentarze i pustynie. Czytelnicy mogli więc odczuwać napięcie, gdy Jezus toczył walkę z szatanem na jego własnym terytorium. Bezpieczeństwo wśród dzikich bestii było znakiem Bożej ochrony (Ez 34,25; Dn 6,22).
„na pustynię”: chociaż Marek nie podaje żadnych szczegółów, przypuszczalnie ma na myśli Pustynię Judzką, rejon, w którym działał Jan Chrzciciel.
„czterdzieści dni”: słowa te nie nawiązują raczej do wędrówki Izraelitów przez pustynię, która trwała czterdzieści lat, lecz są aluzją do czterdziestodniowej próby, której zostali poddani Mojżesz (Wj 34,28) i Eliasz (1 Krl 19,8).
„przez szatana”: w ostatnich księgach ST szatan pełni rolę oskarżyciela (Hi 1-2; Za 3,1-2) i sprawcy nieszczęść Izraela (1 Krn 21,1; por. 2 Sm 24,1). W żydowskich pismach apokaliptycznych szatan był przestawiany jako przywódca nieprzyjaciół Bożego ludu. Tutaj poddaje on Jezusa próbie, której natura nie została bliżej określona.
„wśród zwierząt”: Pustynia Judzka była zamieszkana przez dzikie zwierzęta; wzmianka o aniołach służących Jezusowi i o ochronie przed drapieżnymi zwierzętami wskazuje, że tłem tekstu był Ps 91,11-13.
Podsumowanie przesłania Jezusa: może być też podsumowaniem Markowej Ewangelii lub dobrej nowiny (Mk 1,1): ludzie powinni zwrócić się ku Bogu, jeśli uwierzą w dobrą nowinę, że Bóg jest gotów spełnić wszystkie obietnice, jakie dał swojemu ludowi.
Żydzi byli świadomi, że w pewnym sensie Bóg już panuje nad wszechświatem, lecz codziennie modlili się o nadejście dnia, w którym Jego królestwo (lub panowanie) zostanie ustanowione nad wszystkimi narodami ziemi. Wierzyli, że wtedy wszyscy ludzie poddadzą się Bogu.
Ponieważ Ewangelie potwierdzają, iż Jezus musi przyjść dwukrotnie, przeto królestwo Boże nastanie w dwóch etapach.
Przyszłe Boże panowanie zostanie ustanowione już teraz w życiu ludzi, którzy są Mu posłuszni, zaś panowanie nad całym światem stanie się faktem, gdy Jezus przyjdzie powtórnie.W czasach Jana dokonanie takiego rozróżnienia nie było jednak możliwe.
„Gdy Jan został uwięziony”:
czasownik „wydany uwięziony”, pełni ważną rolę w Markowym opisie męki i śmierci Jezusa. Jego użycie w tym miejscu czyni los Jana Chrzciciela zapowiedzią przyszłego losu Jezusa.
„do Galilei”: Jezus przebywał nad rzeką Jordan razem z Janem Chrzcicielem, a później na Pustyni Judzkiej. Teraz powrócił w rejon swojej służby – do Galilei, która ogólnie rzecz biorąc była do niego bardziej przychylnie nastawiona niż Judea (chociaż Jan Chrzciciel zaś zgładzony na rozkaz władcy Galilei, Heroda Antypasa.
„Głosił Ewangelię Bożą”:
słowo euangelion nawiązuje do greckiej terminologii zaczerpniętej z Deutero- Izajasza (zob. 40,9; 41,27; 52,7; 60,6; 61,1-2). Dobra nowina pochodziła od Boga, jej treścią zaś było Boże działanie.
„Mówił”: podsumowanie Jezusowego zwiastowania w formie eschatologicznego ostrzeżenia stworzy ramy dla wszystkiego, co będzie on mówił i czynił w dalszej części Ewangelii.
„Czas się wypełnił”: dzielenie historii ludzkości na okresy było powszechną praktyką żydowskich apokaliptyków (zob. 1 Hen 93,1-10; 91,12-17; Tes. Mojżesza 10). Wraz z nadejściem czasu wyznaczonego w Bożym planie, miało nastać królestwo Boże. Głównym elementem ostrzeżenia Jezusa było to, że moment ten już nadszedł.
„bliskie jest królestwo Boże”: w judaizmie czasów Jezusa określenie „królestwo Boże” odnosiło się do przyszłego objawienia Bożej władzy i sądu nad narodami, do mającego w przyszłości nastąpić Bożego panowania nad całym stworzeniem. Panowanie to już jest „bliskie” (ēngiken).
„Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”: nastanie królestwa Bożego będzie wymagało od ludzi zmiany postępowania, co wyraźnie podkreślał Jan (1,4).
